Jaren terug tekende ik het ouderlijk huis van Lisa en Alix, twee zussen. Het zou gesloopt worden want precies op die plek zou de haven van Antwerpen uitgebreid worden. 

De zussen waren al wel ‘uit huis’, hun ouders woonden er nog. De verhuizing van pa en moe zou niet gemakkelijk zijn. Lisa en Alix zochten naar iets tastbaars om de herinnering voor hun ouders en bij zichzelf levend te houden.

De tekening bleek een schot in de roos. Ze wilden, ik dacht toen nog, de meest idiote details afgebeeld hebben. En juist die details blijken super waardevol, achteraf. De schoenen in de hal, vaders werkbank in de garage, zijn plantenkas. Zelfs de platenspeler, de kandelaars en de tapijtjes zijn afgebeeld.

Je begrijpt: De tekening is meegegaan naar nieuwe huis van de ouders. “Vader en moeder hebben er nog jaren bijzonder van genoten”, vertelde Lisa, “Ze konden blijven zien wat ze vroeger zagen”.

Een goed idee én gelukkig op tijd
Ik heb sindsdien veel huizen getekend en vaak hoor ik: “Ik ben blij dat ik je op tijd de opdracht heb gegeven”. Als je me nu belt leggen we jouw herinnering ook vast. Ben je mooi op tijd. Nu staan de spullen nog op z’n plaats.

ps,
Het huis bestaat niet meer en de ouders zijn inmiddels overleden. De tekening (zie hiernaast) reist nu heen en weer tussen de twee zussen. Ze belde me om een digitale-kopie te bestellen. Die zal ik laten maken: Alix krijgt binnenkort haar eigen exemplaar.

Heleen is al vaak verhuisd. Ze heeft in Amerika gewoond, in Zwitserland, Pakistan en ‘heel gewoon’ in Groningen. Daar had ze een super leuk huisje. Fijn en klein… De huiskamer was gevuld met haar concertvleugel en daarom was haar zitkamer op zolder.

De tekening heeft ze laten maken om haar ‘Grunniger hoes’ niet te hoeven missen. Ze neemt het mee over de wereld. Waar het nu hangt, ik heb geen idee… De laatste jaren was het Kazachstan.

Gerard uit Haaksbergen had mijn werk op een Achterhoekse kunstmarkt gezien. Ik weet nog dat-ie wel drie keer langsliep voordat hij mij aansprak: Of ik zo’n huus voor hem kon teikenen en wat dan de pries zou zijn. Ik vertelde dat dat afhing van het formaat en de mate van details.

De Hoxebarger zei eigenlijk niks terug, mompelde niet eens en hij vertrok. Vriendelijk maar stil. Ik hoorde ook nooit meer iets van hem.

Een jaar of zes later belde Gerard me op: “Of ik het nog deed, huizen tekenen? Of ik dan snel kon komen?”
Zijn ouders waren nu beiden, helaas, ’t huuksken um egaone en hij moest de boel verkopen. Nu stonden de meubels er nog precies zo bij als altijd.

De volgende dag heb ik al foto’s gemaakt van het huis. Gerard wilde eigenlijk alles wel in beeld: “En zo precies als je kunt”.
En een paar weken later ben ik de tekening gaan brengen. Een tekening vol met details, vazen, kantklos-ramen, precies naar wens. Gerard was weer sprakeloos, hij had het meuielik.

Het huis van Gemma en Miro is een bijzonder huis. Een monumentaal pand in de binnenstad van Amersfoort. Precies goed, sfeervol en oer-gezellig. Een ommuurde tuin met rust die je niet verwacht. Ideaal voor een opengewerkte tekening.
“En die tuin wil ik ook in beeld, Onno. Met planten en al.”

Hun kinderen zijn volwassen, staan op eigen benen en nu is ook het huis te groot. Zo gaat dat.
Gemma en Miro kochten een appartement in Amsterdam, met uitzicht over het IJ. Ook niet verkeerd.

Het is kakelverse nieuwbouw en zij weten daar vast weer iets monumentaal-gezelligs van te maken. Aan de Mokumse muur hangt een mooie herinnering aan Amersfoort, precies goed en sfeervol te wezen.

Ps,
Voor hun zoons lieten ze een afdruk maken op canvas. Die kregen de jongens toen pa en moe vertelden dat ze zouden gaan verhuizen.

“Onze schooldirecteur neemt afscheid. Wij willen met het hele team een mooi cadeau geven. Ze was zo betrokken bij de nieuwbouw. Een schoolgebouw, teken je dat ook?”
Ja juf, zeker wel.

Basisschool De Brug in Houten heeft er een collectief cadeau van gemaakt: Kinderen, ouders en personeel hebben bijgedragen in de kosten. Erg leuk om op ‘de avond van het geven’ aanwezig te zijn geweest.
Kinderen die met hun kleverige vingertjes aanwezen waar hun stoeltje staat. Gelukkig zit de tekening veilig achter glas.